Share This Article
In m’n nopjes tralalalalala!
Bij aankomst op de camping in Zeeland voelde ik me helemaal ontspannen. De ergste hitte was weg en de camping, in Koudekerke, sprak ons meteen heel erg aan. Het was een boerencamping waar de kneuterigheid nog hoogtij viert. De eigenaresse liep naast onze caravan mee naar de aangewezen plek en haar man – de boer – gaf een onverstaanbaar welkom en een brede lach met rode konen.
We worden een steeds beter ANWB-gezin dus binnen no time stond alles in vol ornaat. We zijn meteen boodschappen gaan doen omdat we wel zin hadden om weer iets echts te eten. De jongens waren al gepikeerd dat we sla, sla, sla, sla en sla hadden gegeten (want geen zin om te koken met hitte). Ik vond het overigens zelf wel lekker want ik had allerlei variaties op sla gemaakt. Maar ja, natuurlijk supereng als er een ondefinieerbaar boontje in zit.
Bij de kassa van de Jumbo zag ik een nieuw soort ijsjes liggen: pecan karamel. Dit bleek het startsein voor nog vele ijsjes en van de chips kon ik nu ook niet meer afblijven. Jammer, want ik had de hele eerste week niets gesnoept en voelde me er zo lekker bij. In één streep door naar het strand waar we aan de frozen yoghurt gingen – jam jam – met cheesecaketopping nam ik. Zo’n leuk kraampje en zomergevoel op en top.
(Wie een – liefst gezond – recept heeft voor frozen yoghurt; deel het alsjeblieft hieronder!)
Het strand, ja het strand… Ik zeg altijd (en denk en vind) dat ik in het bos hoor. Dat dat mijn natuurlijke habitat is. En dat is en blijft ook zo hoor. Toch moet ik zeggen, ik heb nu wel héél erg van het strand genoten. (Dus laten we het mijn 3e thuis noemen.) De ergste hitte was voorbij, maar nog steeds was het natuurlijk warm met 28 graden. Aan het strand voelde dat perfect.
De stranden zijn hier prachtig. Geef mij maar een rustig strand met één strandtent, ik hoef geen keuze en geen hordes mensen. En ik zag weer de voor mij zo bekende golfbrekers; de rijen met palen de zee in. Vroeger zat ik hier met een emmertje kleine krabbetjes te zoeken. Of maakten we lange wandelingen en moest je na ieder gedeelte strand een groot genoeg gat zoeken tussen de palen om bij het volgende stukje te komen. Met mijn hand gaan over het glibberige wier en de harde stukjes schelp aan de golfbrekers riep heel veel op.
We waren gewoon allemaal zo ontzettend in ons element hier. Iedere ochtend begonnen we met een wandeling aan het strand met de hond. Voor 10 uur mocht ze namelijk nog loslopen. Dat was ondenkbaar voor mij in de pre-Puck-periode. Ondanks dat we altijd vroeg wakker zijn kwam ik op vakantie bij voorkeur niet voor 12 uur echt in beweging. Dan begon ik met ontbijten, koffie, schrijven en weer koffie. Nu liepen we elke dag om 9 uur op het strand. En dat gaf toch zo’n aangenaam gevoel. Geen kip op het strand, behalve andere mensen met honden. De warmte die je langzaam al voelde komen. De strandtenteigenaar die de bedjes en parasols klaar zette maar nog niet open was.
Vroeg wakker waren we zeker! Nog vroeger dan anders. Eigenlijk slaapt een caravanmatras… nee correctie: eigenlijk slapen de 4 kussen die je aan elkaar schuift wat door moet gaan voor een matras gewoon ***. Ik slaap wel heel graag in de tent! Die hebben we voor de jongens, maar ik wissel ook graag met ze af. Soms met de oudste, soms met de jongste een nachtje. Heel gemoedelijk: pillow talk met de stormlantaarn tussen ons in.
Hoe lekker het ook slaapt, in de tent ben je door het licht en de hitte ook vroeg wakker. Ik moet hier iets op verzinnen want linksom of rechtsom heb ik na vakantie ernstig slaaptekort. Dat kan toch niet de bedoeling zijn.
Ik dwaal af. Terug naar dat element waar we alle vier zo in zaten. Na de dagelijkse ochtendwandeling gingen we ontbijten en daarna op pad. We hebben Middelburg en Vlissingen bezocht (jeugdsentiment!) en allerlei heerlijk truttige dorpjes. De jongens vonden het ook beregezellig. Hier een winkeltje om schoenen te kijken, daar een leuke souvenir scoren, ergens anders weer een ijsje. Alles op het gemakje. En dan eind van de middag of na het eten weer naar het strand.
Dan juist weer genieten van het afsluiten van de dag. Met weer de rust. Met het mooiste licht om te fotograferen: golden hour. Trots kijken naar mijn jongens die ook heus erg houden van alles met een scherm, maar ook zo heerlijk kunnen spelen buiten. Soms kwam er een zandkasteel, soms was het springen door de golven, en soms renspelletjes met de hond. En mijn grootste man doet met alles even vrolijk mee.
Rest me eigenlijk alleen nog veel foto’s te plaatsen. Ik heb heel wat “rolletjes volgeschoten” 🙂
In mijn volgende blog zijn we weer thuis. Met meteen een dikke domper… dat wel.