Cadeautje

Ik krijg net een appje over mijn moeders verjaardag. Dat wist ik wel hoor. Dacht er gisteren nog aan dat het vandaag 19 mei is. En toch sloeg het in als een bom. Af en toe verrast het me nog steeds dat ze er niet meer is. Het lijkt zo gewoon na ruim 20 jaar. En soms zo verschrikkelijk vreemd. Het klopt niet om geen moeder te hebben. Nog lang niet. Eigenlijk nooit niet.

Ik realiseerde me net voor het eerst dat ze voor mij niet oud is en ook nooit zal worden. Ze zou 70 zijn vandaag, voor mij is ze nog steeds 49. Ze heeft nog steeds haar perzikhuid, met zachte wangen. Jonge, vrouwelijke handen, met de ring die ik nu draag.

Ze heeft een sprankeling in haar ogen als het om haar kinderen gaat. Een niet geheime wens om ooit oma te worden. Nu 5 stuks aan kleinkinderen, die ze nooit heeft kunnen zien. Variërend van prachtig getint en op haar lijkend tot aan witte haartjes toe.

Maar ik zie ook een lijf dat heeft geleden. Operaties en bestralingen, de sporen zijn te zien. Zware kuren. Zorgen in haar gezicht, tranen, stiltes. Gesprekken waar ik niet alles van begrijp, maar die wel normaal zijn na zoveel jaren steeds weer ziek worden.

En ik blijf altijd 15 als ik aan haar denk. Ik heb mijn moeder heel wat kopzorgen bezorgd, waar ik me als ex-puber verschrikkelijk schuldig over voelde. Ik voel na lange tijd, nu ik zelf moeder ben, dat ze het me niet kwalijk nam. Zo werkt het niet bij moeders denk ik.

Soms voel ik blinde paniek bij de gedachte dat er opnieuw zoiets ergs zou gebeuren; dat mijn jongens zonder moeder of vader verder moeten. Het zet me ook met beide benen op de grond. Ik koester ze. Het betrekkelijke maakt dat ik ze een intens liefdevolle jeugd wil geven.

Ik had het geweldig gevonden als zij oma was. Ik had het fijn gevonden om te laten zien hoe mijn leven nu is. Om haar gerust te stellen. Dat ik oprecht lief heb en word liefgehebt, door twee kleine blonde mannen en één grote. Zij geven mij diezelfde sprankeling.

Lieve mam, ik heb een cadeautje voor jouw verjaardag. Het spijt me dat het niet is ingepakt, maar alsjeblieft: ‘het gaat goed met mij mam.’