Iemand zei me laatst dat ik woorden op een weegschaal leg. Wat een compliment! Ik was vereerd.

Woorden zijn het helemaal. Dat weet ook Paulien Cornelisse. Over een simpel woord als ‘zitten’ kunnen wij dagen nadenken (waarom gebruiken wij dit woord in zoveel variaties?). ‘Integendeel’, wat zeggen mensen dat vaak verkeerd (“Goh, lekker, is dat balsamico azijn?” “Nee, integendeel, dit is rode wijnazijn.”). Men weet toch dat ‘in tegendeel’ alleen voor diametrale tegenstellingen kan worden gebruikt?

Ik stel me zo voor dat Paulien en ik een leuke dag zouden kunnen hebben. We zouden een dagkaart kopen van de NS. In de trein kun je altijd het beste gesprekken afluisteren, en dus bijzondere woorden en taalconstructies spotten. Of je het nu wilt of niet.

Paulien zou wijzen naar een man die zijn collega van de schadeafdeling bij De Goudse verzekeringen in de trein tegenkomt (“Hun zeggen dat ik te weinig mutaties per dag doe”). Terwijl iedereen weet dat ‘hun’ nooit het onderwerp van een zin kan zijn, maar alleen een meewerkend voorwerp of een bezittelijk voornaamwoord. En wij zouden achter onze handen lachen, tot Gouda.