Emetofobie

Mijn handen zijn stuk. Ik heb ze zo vaak gewassen met Dettol dat er barstjes op iedere knokkel zitten. Sommige barstjes bloeden een klein beetje. Ik staar in een rechte lijn naar buiten. Af en toe doe ik mijn ogen dicht en adem door mijn neus uit. Ik check het gevoel in mijn buik. Voel ik iets abnormaals? Ik adem nog één keer diep uit door mijn neus en ga verder met mijn staar. Af en toe kom ik er opeens achter dat het een kwartier verder is. Ik heb er niets van gemerkt. Mijn handen prikken.

Ik leef al 2 dagen in mijn pyjama. Ik sta alleen op om naar de wc te gaan. Of om iemand te helpen. Ik probeer wel te helpen als iemand in huis ziek is. Eten doe ik niet, want dat vergroot het risico tot zelf ziek worden. Honger heb ik niet. Ik voel misschien al wat in mijn buik. Beginnende misselijkheid. Of het lijkt op de eerste dag nadat je 2 dagen heel erg ziek bent geweest. Ik weet het niet zeker en ik kan geen enkel risico nemen.

Emetofobie en regels

Hoe heeft er iemand ziek kunnen worden in dit huis? Hoe zou het gekomen zijn? Is het omdat Tom zijn vriendje vorige week ziek was? Of is het gebeurd tijdens één van mijn werkbezoeken? Of komt het omdat mijn vriend nieuw werk heeft en met allerlei nieuwe besmettingsbronnen in aanraking komt? Ik snap er niks van. Steeds heb ik mijn handen gewassen, de kinderen hun handen laten wassen en nooit mijn gezicht aangeraakt. Ik ben nergens geweest waar iemand korter dan 3 dagen geleden ziek is geweest; ik heb me aan mijn regel gehouden. Snap het gewoon niet.

Eenmaal misselijkheid in huis, bij wie dan ook, betekent hoogste alertheid. Op iedere verdieping moet een emmer staan. Ik vraag iedereen uit: “hoe voel je je? wat voel je precies? waar?”. Om te checken of iemand iets in z’n buik voelt. Gespitst op bleke huiden, sombere gezichten, mogelijke vermindering van eetlust. ‘s Nachts slaap ik af en toe een uur, steeds weer één oog open om me te concentreren en de geluiden in huis in de gaten te houden.

Emetofobie en kansberekening

Ik reken uit hoe hoog de kans statistisch is dat ik ziek word. De laatste keer was 9 jaar geleden. Daarvoor was het 6 jaar geleden. Ik vind de kans groot en het is nu een erg risicovolle maand. De meeste virussen gaan rond van november tot en met februari, vanaf maart kan ik altijd iets meer ontspannen. Nu niet, december, januari en februari zijn de piek. Bij iedere sensatie in mijn buik, bij iedere beweging die ik bij een ander zie draait mijn maag om. Mijn schouders zitten vast. Ik adem diep in en uit met mijn ogen dicht om paniek te onderdrukken.

Dettol, dettol, dettol

Daadwerkelijk spugen in huis, bij wie dan ook, betekent acute blinde paniek. De grond zakt onder mijn voeten weg. Ik barst in huilen uit in de armen van mijn vriend, als hij er is. Of ik bel hem huilend op. De zieke zál dezelfde paniek voelen als ik; plaatsvervangende angst. Tijdens een paniekaanval heb ik het gevoel dat mijn brein met me aan de haal gaat en dat mijn lichaam het begeeft. Ik ben bang dat ik uit val. Daarna dagenlang het hoogste dreigingsniveau of ik zelf moet spugen. Een aaneenschakeling van kleine en grote paniekaanvallen. En een constante inschattingspoging van mogelijk besmettingsgevaar. Emmers was ik met chloor. De wc ontsmet ik. Na iedere handeling of aanraking was ik mijn handen met Dettol. Daarna was ik de kraan met Dettol. Daarna was ik de Dettol met Dettol.

Ik staar uit het raam met prikkende handen. Mijn ogen doe ik dicht. Ik probeer mijn middenrif te ontspannen en vraag me af hoeveel dagen het nog is tot maart en hoeveel winters er nog komen.

Leven met een emetofobie

Ik heb dus een emetofobie. Een emetofobie is niet “overgeven heel vervelend vinden”. Het is ook niet “moeilijk kunnen spugen”. Een emetofobie is een extreme angst om over te geven of iemand anders te zien overgeven. Het is een angststoornis die alles beïnvloedt. Het zit een fijn leven in de weg. Voor mij in ieder geval van september (het is bijna herfst en dus bijna winter) tot en met februari (in maart gaat de zon weer schijnen en doven de virussen uit). In die periode is het dagelijks aanwezig, ook als er niemand ziek is. De dreiging is er constant. Ik ben bekend met meerdere angsten en ga er soms aan kapot, samen met bijna 1.1 miljoen andere mensen. Op dit moment zit ik er gelukkig niet dagelijks zo bij als hier omschreven. Na veel therapie voel ik op dagen dat ik er niet direct mee word geconfronteerd verlichting en ik ben minder situaties en plekken aan het ontwijken. Heb jij ook hulp nodig? Kijk bijvoorbeeld op Hey het is oké.