Share This Article
Laatst was het op vrijdag studiedag. Nu ben ik er behoorlijk aan gewend dat deze dagen mijn pakkie aan zijn. En ik vind dat ook fijn. Ik werk wel, maar thuis. De kinderen weten “dat mama veel moet werken” en ook “dat het fijn is dat wij niet hele dagen naar de BSO moeten”.
En hoe ze 2 jaar geleden dan opstonden met “wat gaan we doen vandaag!?” En gedurende de dag nog steeds naast mijn computer stonden met vragen als “gaan we nu een spelletje doen?” of “ga je mee naar de speeltuin?”. Nu gaan ze hun eigen gangetje. Vaak beginnen ze ‘s ochtends met pyjamaochtend, met dekbedden op de bank een serie kijken op Netflix (het is besmettelijk). En rond de middag wisselen ze binnen en buiten af, soms met een vriendje mee naar ons. Tussendoor eten we samen, wordt er wat gekwebbeld en zijn ze heerlijk thuis aan het keuvelen met van alles. Dit alles afgewisseld met de nodige knuffels in het voorbij gaan en wat kroelmomentjes op schoot.
Ja, daar word ik nou erg gelukkig van.
Daar keek ik dus naar uit voor die vrijdag. En we zouden ook nog even naar de binnenspeeltuin gaan (a.k.a. het krijspaleis, maar daar word je immuun voor na 9 jaar – zij worden er blij van en ik kan werken).
Maar ik kreeg donderdagochtend een appje van hun papa: “ik kom ze halen om 17.30, tot vanmiddag!”. Eerst wees ik hem voorzichtig op zijn misplanning. Tot ik na een paar minuten het onbehaaglijke gevoel kreeg dat het wel eens mijn schuld zou kunnen zijn.
Ik ben het gewend dat ze er om het weekend niet zijn. Leuk zal ik het nooit gaan vinden, maar het went. En soms vind ik het fijn dat ik heel even kan bijkomen van het single mama zijn. Ik stel me er in ieder geval altijd goed op in dat ik ze even ga missen. Dat geeft mij blijkbaar houvast. Want toen deze houvast ineens wegviel en ik eerder en voor langer afscheid moest nemen gebeurde er iets geks. Ik was ontroostbaar in tranen.
Na 3 jaar gebeurt dat dus nog. En daarom gaat mijn hart ook uit naar mijn mede-moeders die hun kinderen met regelmaat moeten missen. Want je kinderen missen sucks. Ik weet er even geen beter woord voor. En als ik ga nadenken over hoeveel dagen van hun leven ik ze niet zie dan wordt het nog erger.
Dus daar ga ik gewoon niet aan denken.
