Share This Article
Eigenlijk was het al weer vrij snel duidelijk: ik ben een verschrikkelijke moeder. Mijn kinderen hadden hiervoor geen 4 vrije dagen nodig gehad. Hier leken ze het op Goede Vrijdag al over eens. (Dit was ook het enige waar ze het dit lange weekend over eens waren.)
Een kleine greep uit de schandelijke dingen die ze moesten doen of die niet mochten:
- Ze mochten geen t-shirt aan met korte mouwen, het is tenslotte lente, én niet zonder jas naar buiten;
- Ik vond het niet goed dat een plastic ontbijtbord op een kaars werd opgewarmd om een lekkere warme boterham te krijgen;
- Ze mochten niet aan de tablet trekken om uit te maken wie het sterkst was en dus het meeste recht had er op te gaan;
- Ik stopte het ‘bottle flip’ spel op de achterbank toen de spetters drinken rondvlogen tot op de voorruit;
- Ik wilde niet dat de schietvliegtuigjes richting de kat vlogen;
- Ze mochten geen poedersuiker-stofwolk maken naast het gourmetstel;
- De skates moesten binnen uit (wij wonen op de 1e verdieping, hebben laminaat én een onderbuurvrouw);
- We gingen niet elke dag “iets leuks doen”;
- Ze moesten hun tanden ook poetsen op een vrije dag;
- Ik had geen zin in Monopoly om 7.30.
Genoeg redenen om het leven van een 6- en 9-jarige zuur te maken. Ik ben een verschrikkelijke moeder: Momzilla!
#assholeparent
Ik moet altijd vreselijk lachen om de hashtag #assholeparent, probeer maar eens. Deze foto bijvoorbeeld. Of dit leuke plaatje. Oh, en hier een hele pagina! En zie daar, ik ben niet de enige nare ouder. In dit huis zijn de driftbuien wel achter ons, het vertaalt zich hier vooral in boze blikken, gemok en veel ge-nee als ik iets vraag.
Die plaatjes stellen me dan weer gerust. En voor wie weet wat er het vorige weekend gebeurde dat de jongens hier waren, vraagt zich misschien af hoe het is gegaan. Werd het weer een combi van oververmoeidheid, prikkelbaarheid en schuldgevoel?
Een beetje wel eerlijk gezegd. Ondanks alles wat ik heb gedaan om dit te voorkomen. Ik zie een licht stijgende lijn, het ging iets beter. Eén milde uitbarsting van mijn kant. Het was vlak na het bottle-flip-incident op de achterbank.
In de auto heb ik trouwens altijd het gevoel dat ik 1-0 achtersta op ze; ik kan niet zoveel met m’n handen aan het stuur en zij achter mijn rug. Blijkbaar voelen ze zich daar veilig genoeg om net wat extra te gaan klieren. Tenslotte kan ik niet direct straf uitdelen, ze niet van dichtbij aanspreken, goed oogcontact maken en ze niet aanraken.
Ik voel me niet zo rot als de vorige keer. Maar in de eerste plaats ga ik echt wel duimen, hopen en misschien zelfs bidden voor een verdere stijging van de lijn. Voor nu pak ik een kop thee en ga ik even verder genieten van andere #assholeparents. Da’s een goede tweede.
