Share This Article
Ik legde een redactiesom uit aan Daniel. Resultaat: tranen en geen antwoord.
Ik hoor je denken: “redactiesom?”. Vroeger heette dat bij ons een verhaaltjessom. Ik geef een voorbeeld:
Mama zou 8 uur per nacht moeten slapen. Omdat zij ‘s avonds blij is even te zitten en omdat Netflix na Suits nu nieuwe afleveringen van Grace & Frankie heeft toegevoegd gaat zij iedere avond te laat naar bed. Zij slaapt 6 uur per nacht. Hoeveel slaaptekort heeft mama na 1 week?
Ik vond het heel frustrerend dat hij zijn huiswerk niet begreep. Ik wist zeker dat als hij even rustig zou lezen dat hij het prima zou kunnen. Ik hinkte tussen een beetje boos en een beetje begrip. Helaas kreeg beetje boos toch een beetje de overhand toen hij weigerde te lezen en met z’n armen over elkaar iedere blik van mij ontweek.
Na dit incident besloot ik dat dit me niet nog een keer zou gebeuren. Nu hielp het denk ik ook niet dat ik op dat moment aan het koken was en de appjes op mijn werktelefoon beantwoordde. Dus de volgende keer dat hij een vraag over huiswerk had, legde… ik… alles… neer…
Topo dit keer. Wat mij sowieso opviel was dat hij plaatsen in Nederland moest leren waar ik heel even zo gauw niet op kan komen waar ze nou ook alweer precies liggen.
Wat me verder opviel was dat hij probeerde het rijtje uit zijn hoofd te leren. Hij leerde zonder de kaart! Nu vermoed ik dat ze in groep 6 de precieze rijtjes afgaan met de toets. Maar dat risico kun je natuurlijk niet nemen.
Ik probeerde uit te leggen dat je steeds per nummertje op de kaart moet kijken waar het ligt, en dat dan onthouden. Zo te zien zei ik iets heel geks! Er drong iets tot me door. Iets dat ik misschien al lang had kunnen weten. Hij – die grote kerel, maar eigenlijk toch nog zo klein – weet nog helemaal niet hoe dat moet: leren. Dit schooljaar krijgt hij voor het eerst wat serieuzer huiswerk en ook toetsen voor een cijfer. Best logisch eigenlijk, als je dat nog nooit gezien of gedaan hebt, dat je dan niet weet hoe dat moet.
Boosheid kwam nu totaal niet in me op (zelfs niet een beetje). Ik heb z’n broertje op bed gelegd en ben met hem samen gaan zitten. Eén voor één hebben we iedere plaats uit ons hoofd geleerd. En weer terug, en door elkaar, en nog een keer. De eerste minuten wist hij eigenlijk niks. Het frustreerde hem en weer kwamen de tranen. Hij wierp zich nog een keer boos in een kussen op de bank. Maar daarna kwam vooruitgang.
Je raad het al, na een half uur ging hij als een speer. Nog een kwartier later werd hij fanatiek. Met vuur in z’n ogen ratelde hij iedere plaats eruit en herhaalde mijn (heel slecht bedachte) ezelsbruggetjes bij plaatsen die lastig te onthouden waren.
Hij haalde een dikke 9 dus met Topo zit het wel goed. Ikzelf moet weer wat dingen herdefiniëren. Net als je denkt dat je alles wel een beetje onder controle hebt met je kinderen, ga je weer een nieuwe fase in. We komen nu in de fase dat school een andere lading krijgt. Niet alleen maar huppelend er naar toe. Ook spanning. En het vraagt andere aandacht. En tijd, die al schaars is. Dat is een heel simpel rekensommetje.
