Niks

Website omgegooid met nieuwe lay-out. Helemaal blij mee. Yes! Ik zit klaar. Computer in de aanslag.

…………….

…………….

…………….

Er komt helemaal niks. Geen letter meer op papier sinds die dag. Een paar keer start ik mijn schrijfprogramma op en staar langdurig de leegte in.

Ik mis het schrijven. Ik hoor wel eens dat hardlopers dit hebben: het echt missen als je het niet doet. Nu kan ik daar niet over meepraten. Ik loop wel eens, maar ben meer bezig met de hardloopetiquette dan dat ik écht ren. Maar het gevoel is vast vergelijkbaar. Ik heb niet altijd zin van tevoren. Maar als ik schrijf kom ik in een flow en daarna voel ik me top. Ik maak mijn hoofd ermee leeg en ik heb het nodig om me echt goed te voelen.

Schrijfworkshop

Eén keer ga ik naar een schrijfworkshop. Een poging om het schrijfbloed weer te laten stromen. Zelfs daar loop ik vast. Tijdens de schrijfoefening op het eind hoor ik de pennen hartstochtelijk gaan en ik kijk naar een rij lege lijntjes. Gesnuif van mensen die schijnbaar een heel goed stukje hebben. En dat gekrabbel om me heen. Alles irriteert.

En ik zit er al niet zo lekker bij die avond. Ik kom wat laat binnen, zeg maar precies op tijd. Ik vind het altijd fijn om ruim op tijd te zijn en rustig om me heen te kijken en te acclimatiseren (iets met hooggevoelig). De enige vrije stoel aan één van de vele kleine tafeltjes is voor mij. Ik schuif erbij en zeg mijn twee schrijfgenoten van die avond gedag. Leuk.

We zijn nog niet begonnen en daarom kletsen ze natuurlijk nog wat. Gezellig. Ze kletsen wel vooral heel erg samen. Geen open gesprekje waarbij je kunt aansluiten. Geen oogcontact met de buitenwereld. De één geeft de ander een kusje. Blijkbaar zitten ze niet toevallig naast elkaar. Nog een kusje. Ik schuif een paar centimeter naar achteren omdat de tafel ineens wat krap voelt.

Kusje

Tijdens het welkomstpraatje van de schrijfster hoor ik gesmoes. Aan mijn tafeltje. Hele zachte stemmetjes met liefkozende klanken kriebelen om mij heen. Af en toe een kusje tussendoor. Ik weet niet zo goed waar ik moet kijken. Strak naar de schrijfster dan maar, wat lastig is met hen op een armlengte afstand. Ik probeer iets te draaien. Het wordt een wat onnatuurlijke houding, zijwaarts aan tafel.

Wanneer ik terugdraai om mijn eerste aantekeningen te maken val ik net in het tafereel van een arm die heel zachtjes en uitgebreid vanaf de topjes van de vingers tot bovenaan met kleine kusjes wordt bezaaid. Ik schuif mijn stoel een tafel naar links met de vraag of ik er daar bij mag komen zitten omdat ik het anders niet zo goed kan zien.

Het stroomt weer

De workshop was zeer inspirerend. Op vele vlakken. Het schrijfbloed is weer gaan stromen in ieder geval. De afgelopen weken moest ik nog even een paar hobbels nemen die mijn tijd opslokten. Maar de notitie-app op mijn telefoon zit al weer boordevol ideeën.

En nu zit ik hier gelukkig op zondagmiddag te doen wat ik het liefste doe. Een kop thee naast me. Mijn vriend die door het huis struint en af en toe wat zegt waar ik niet echt naar luister. Af en toe doe ik van “hmm hmm”. Er komen weer letters op papier!