Share This Article
‘Mwjah’, klonk het de afgelopen 3 maanden wanneer ik aan mijn zoon vroeg of het allemaal lukte met school. Wist ik veel dat dit geen ‘ja’ was in luie-pubertaal.
Mijn oudste zoon lijkt niet op mij. Als ik als kind iets niet begreep, eng vond of iets nieuws moest doen ging mijn hele lijf in de weerstand. Dan huilde ik voor het slapen en zat de volgende dag verstijfd, met grote ogen aan mijn tafeltje. Aan mijn zoon heb ik sinds de start op de middelbare school precies niets gemerkt. Zoals hij zelf wel eens zegt als ik naar emoties vraag: ‘oh, ik denk er gewoon niet aan’.
Ik kan het gewoon niet!
Totdat via de schoolapp in korte tijd een paar onvoldoendes binnenkwamen. ‘Mwjah’ kreeg een andere inhoud. Heel zachtjes zei hij dat hij een paar vakken niet begreep. Ik bood aan te helpen met het voorbereiden van toetsen. En terwijl ik rekende op vliegensvlugge overhoorsessies werden het drama’s met dichtslaande deuren en authentiek pubergegil: ‘Ik Kan Het Gewoon Niet!’.
Afgelopen dinsdag kwam er nog een aapje uit de mouw. Al die keren dat hij huiswerk afvinkte in de schoolapp, had hij eigenlijk zijn huiswerk niet gemaakt voor de moeilijke vakken. En in die lessen had hij spelletjes op de iPad gedaan, want de app waarmee de docent alle afleiding kan blokkeren was toch nog niet beschikbaar. En nu, met de aanstaande toetsen deze week moest hij thuis nog helemaal bij het begin beginnen. Wat ook nog eens een subjectief begrip bleek: ‘het begin’. Mijn zoon wist in ieder geval niet te vertellen waar dat dan was.
Ontploffing
Er was sprake van een fikse ontploffing. Bij mij. Ik telde de dagen tot de toets wiskunde en keek vol ongeloof naar het lege ruitjesschrift. Ik bladerde woest door het boek en schoot van ‘waarom zei je dit niet eerder’ langs ‘je zult echt ook zelf aan de slag moeten’ naar ‘we gaan dit he-le-maal anders doen’. Hij bromde wat terug op ongeïnteresseerde toon. Ik stond op, gooide het boek richting de bank waar hij zat en dreigde met minder Fortnite en hem per direct aanmelden voor bijles. Dat zorgde voor dikke tranen.
Een half uur later zat ik aan tafel met ruitjesschrift, geodriehoek en rekenmachine. Ik sloeg het boek open bij paragraaf 1 en gaf hem een aai over zijn bol. Eerst moest ik de stof zelf proberen te begrijpen.
Pubertaal
Mwjah betekent dus niet wat ik dacht dat het was. Mijn twaalfjarige moppie heeft de hele week naast mij aan tafel zitten werken. Als hij het even niet snapte kon ik meteen meekijken en uitleggen. Als niemand keek legde hij even zijn hoofd op mijn schouder. We dronken samen thee en in de keuken volgde hij mij en groef zijn hoofd in mijn nek.
Van deze pubertaal kennen we allemaal de betekenis.
