Share This Article
Met twee jongens in huis komen hier heel wat vloggers van een bepaald type voorbij. Ik zou ze niet bij naam kunnen noemen. Mijn methode om te besluiten of mijn kinderen naar zo’n vlogger wel of niet mogen kijken is als volgt: ik luister één minuut mee van een afstandje, wordt er gevloekt gaat het niet door en anders mag het. Ik wil me best inleven in de jeugd van tegenwoordig en er niet helemaal op tegen zijn, maar als de f*** je om de oren vliegt vind ik dit niet zo stimulerend voor de nog redelijk onschuldige hersentjes.
Dit is de housemuziek waarover onze ouders vroeger klaagden: “vróeger maakten ze echte muziek”. (Mijn ouders hebben daar trouwens nooit over hoeven klagen – ik zwijmelde bij Take That, dát vonden sommige mensen pas zorgelijk.)
Fortnite
Ik merk dat ik niet de enige moeder ben die het vloggen niet helemaal begrijpt. Onze kinderen kijken vooral naar vloggers die een computerspel spelen en zichzelf dan filmen. En hét spel van dit moment is natuurlijk Fortnite. Het grappigste is nog dat ze dat bij mij helemaal niet kunnen spelen. Ze doen dat bij papa op de Playstation. En bij mij kijken ze dus op de tablet naar mensen die Fortnite spelen.
Even tussendoor, ik zag laatst een filmpje op Youtube van ouders die hun kinderen gingen pesten tijdens het Fortnite spelen. Als er een spannend moment was deden ze ineens de Playstation uit. Enorm grappig! Toen ik dit aan de jongens vertelde en keihard moest lachen keken ze me alleen met grote ogen verwerpelijk aan.
Terug naar het onderwerp, ik heb het dus niet zo op die vloekende vloggers. Ook niet op vloggers die totaal oninteressante dingen filmen en er zo hard bij blèren. Ik geef een realistisch voorbeeld: “check deze f****** epic boterham met pindakaas, echt chill gast!!!”.
Dylan Haegens
En toen dook ik een keertje naast mijn jongste zoon op de bank terwijl hij Youtube zat te kijken. Hij keek naar vlogger Dylan Haegens. De naam had ik al heel vaak gehoord, ervan uitgaande dat het ook weer een vloekende Fortnite-speler was. Maar niets is minder waar (ik heb ooit een hele avond over deze uitspraak nagedacht, omdat ik begon te twijfelen wanneer je dit correct kan zeggen).
Ik vind die Dylan Haegens dus best tof! (Sorry, erg 90’s, ik weet het.) Hij ziet er beschaafd uit. Gebruikt geen nare woorden. Ik vind hem totaal niet arrogant, houd ik van. Het gaat ergens over (top-10-lijstjes). Oké het is wel toegespitst op de jeugd, niet alles vind ik leuk, maar ik kan er als volwassene prima zonder kromme tenen naar kijken. Dat is al heel wat. Hij lijkt me ook bijzonder sympathiek.
We zijn gisteren naar zijn film geweest; verrassing voor de jongens. En vandaag ben ik als een echte groupie over Dylan gaan lezen. Begreep dat Marit (uit de vlogs) zijn vriendin is. Grappig om te weten en ik vind het een prettige meid. Ik kwam een interview van hem tegen waarin ik hem een hele eerlijke jongen vind.
Stichting Durf Te Vragen
Verder kwam ik nog tegen dat Marit en hij Stichting Durf Te Vragen hebben opgericht. Deze stichting helpt jongeren om psychische problemen zoals angst, depressie, dwang, trauma of eetproblemen te laten herkennen en hulp te vragen. Dat kan ik nou waarderen!
Ook vond ik een vlog waarin Marit Fortnite speelt en zo zou het er waarschijnlijk ook uit zien als ik dat zou doen! (Hier vind je het filmpje, kijk vanaf minuut 6 ongeveer.) Ook op Youtube zijn filmpjes te vinden van Marit die heel open is over haar eetstoornis.
Mijn oudste zoon heeft dit jaar voor het eerst verplicht een agenda op school. Hij koos de Dylan Haegens-agenda. Mocht de Marit-agenda er komen dan neem ik die zeker!
