Share This Article
Ik heb nog zo gezworen er niet ook over te gaan schrijven: De Luizenmoeder. Maar ineens schoot me een gesprek binnen dat ik ooit had. Het was met een juf van Daniel die een poosje kwam invallen.
Daniel kwam in groep 4 op de school waar hij nu zit en na twee jaar meester Marco (ik nomineer hem voor beste meester ooit) ben ik gelukkig vergeten hoe het ook anders kan.
Terug naar de invaljuf. Dit was dus de eerste keer dat ik die juf sprak. De eerste keer. De allereerste keer.
Juf – Dag! Ik mís nog het rappórtmapje van Daniel. En híer is zijn nieuwe rapport al.
Ik – Oh, oké, sorry.
Juf – Ja, het heeft ánderhalve week op het bord gestaan. En hij heeft er níets over gezegd dus. Ik vind dat Héél Erg Gek!
Ik –
Juf – Ja, ik wil het rapportmapje wél gráág terug hebben. Want dan kunnen wij dít mapje weer aan een ánder kindje geven.
Ik –
Juf – Dus nou ja, híer zijn rapport.
Ik –
Juf – Daaag.
Ik – Daaag.
Het moet er uit hebben gezien als op TV. Gênant.
Héél bijzonder dat iemand juf Ank zó goed na kan doen.
