Kinderen
Voor de vakantie:
"Oh, ik heb er zó'n zin in! Kan niet wachten!"
We gaan zo genieten met elkaar. Ik pak veel spelletjes in en knutselspullen, want ik ga heel veel met de kinderen samen doen. Elke avond maken we er spelletjesavond van. Gezellig bij de open haard. En ik eindig de avond dan met een…
Op deze foto leg ik exact het moment vast. Het moment waarop ik denk: ik ben precies waar ik moet zijn.
Ik herinner me dat ik op dit park was toen ik 14 was, aan het eind van de 2e klas. Die zomer ben ik hier geweest met mijn ouders en mijn vriendin Chantal ging mee. We gingen om met een groepje jongens en meiden die hier al jaren kwamen. Het voelde als een tienerfilm. Voor mijn gevoel brachten we hier de hele zomer door. De zomerdagen duurden eindeloos lang. Ik wilde nooit meer naar huis. Het eindigde in ieder geval met huilen op vrijdagochtend om 10 uur bij het inleveren van de sleutel. Onze nieuwe beste vrienden kwamen ons namelijk uitzwaaien. Tot nooit meer ziens want dit was preFacebook. In het echt was het trouwens maar een week.
Verboden
Mijn ouders hadden ons ten strengste verboden samen het park af te gaan. Dus wij gingen na een paar dagen toch met z'n tweeën het park af. We liepen over smalle paadjes, dwars het bos door, stiekem de hei op. Dat leek ons een prima plan als twee 14-jarige meisjes. We bleven daar een poosje en liepen rustig terug. Halverwege hoorden we geritsel achter ons. Een konijn? Een slang? We gingen wat harder lopen. Het geritsel klonk harder en wij veranderden onze pas naar snelle grote stappen, elkaar benauwd aankijkend. Het geluid kwam steeds dichterbij. We begonnen te rennen toen we de struiken achter ons heen en weer zagen gaan. Dit was geen dier (ook eng), maar een grote man die ons achterna kwam!Ik was me ongemakkelijk bewust van mezelf toen ik mij vanmorgen voor de 5e dag op rij stond om te kleden in het hokje van het subtropisch zwemparadijs met 5 glijbanen.
Het zou kunnen komen door de croissantjes, broodjes chocopasta, koekjes bij de thee en bittergarnituren die zich de laatste dagen meester van mij hebben gemaakt. Ik eet graag gezond en dat kost me weinig moeite. Alleen op vakantie verander ik in een hongerig monster met in de ene hand een schoteltje appeltaart met slagroom en in de andere hand een zak chips, craving naar het volgende dat ik ga eten. Terwijl ik dit schrijf word ik nog een beetje misselijk als ik aan die kruidenboter denk van gisteravond.
Het kostte vandaag verschrikkelijk veel moeite de jongens weg te brengen. Ze gaan een paar dagen naar papa. Ik zie ze 2e kerstdag pas weer. Voor een dag of 3 en dan zijn ze met oud & nieuw ook weer voor een paar dagen bij hun vader.
Het gaat nu niet eens zozeer om het feit dat ik ze een paar dagen niet zie. Maar om het feit dat ik de afgelopen dagen overprikkeld was en niet zoveel van ze kon hebben. Schuldgevoel. Ik ben relatief weinig uitgevallen tegen ze en heb ook een aantal keer mijn rust gezocht door een koptelefoon met yoga-muziek op te zetten. Maar toch zit het me totaal niet lekker.
Eindeloos gebabbel, eeuwige zooi en oneindig gekibbel
Ik kon het eindeloze gebabbel niet meer aan. De honderdste vraag en daarna honderd-één, honderd-twee enzovoort. En hoe meer ik me terugtrek hoe meer zij altijd gaan vragen: "vind je het mooi hoe ik kleur?", "mag ik straks helpen met koken?". (* Oh nee, helpen* Denk ik dan.) En dit weekend hebben zij rond de tweehonderddertig Donald-Duck-mopjes verteld.Ik schreef over de tranen die ik had toen de schoolreisbus wegreed. Maar ik huil niet alleen bij schoolreisjes hoor. Ook op deze momenten houd ik het niet droog:
Sinterklaas die aankomt op school
De school waarop mijn kinderen nu zitten is een klein schooltje, ruim 100 kinderen. Bij de aankomst staan alle kinderen traditiegetrouw op een…
Met twee jongens in huis komen hier heel wat vloggers van een bepaald type voorbij. Ik zou ze niet bij naam kunnen noemen. Mijn methode om te besluiten of mijn kinderen naar zo'n vlogger wel of niet mogen kijken is als volgt: ik luister één minuut mee van een afstandje, wordt er gevloekt gaat het niet door en anders mag het. Ik wil me best inleven in de jeugd van tegenwoordig en er niet helemaal op tegen zijn, maar als de f*** je om de oren vliegt vind ik dit niet zo stimulerend voor de nog redelijk onschuldige hersentjes.
Dit is de housemuziek waarover onze ouders vroeger klaagden: "vróeger maakten ze echte muziek". (Mijn ouders hebben daar trouwens nooit over hoeven klagen - ik zwijmelde bij Take That, dát vonden sommige mensen pas zorgelijk.)
Daar stond ik weer, een traan wegpinkend bij de schoolreisbus. Ik keek om me heen en ik zou zweren dat ik de enige was. Ik zag veel moeders die vrolijk zwaaiden naar de getinte raampjes. En moeders die met elkaar stonden te praten en niet zo met de terugzwaaiende armpjes bezig leken.
Het kleinste mannetje kon ik vinden in de eerste bus. Dit was zijn eerste schoolreisje met de bus. In groep 1 en 2 ging je nog met de auto met ouders mee - en natuurlijk ging ik mee, want deze doet niet zomaar alles zonder mama. Met een grote klim was hij na een paar stevige knuffels en zijn gezichtje begravend in mijn nek naar boven gestapt naast de chauffeur. Al lopend zocht hij steeds mijn blik. Ik liep mee langs de bus tot hij een plekje had naast zijn vriendje. Weer even een blik. Dat zat wel goed.
Ik ben onwijs toe aan vakantie, want ik ben net met de kinderen op vakantie geweest. Ken je dat? Laat ik voorop stellen: ze zijn lief, ik hou van ze, het was leuk en gezellig. Maar, ik ben kapot!
Het gaat wel ieder jaar beter, naarmate ze ouder worden. Ik heb deze vakantie-ervaringen namelijk ook al gehad:
- In Italië met een weglopende bijna kleuter. De hele vakantie moeten rennen als hij bij het huisje weer de heg omging. Op terrassen. In speeltuinen. Bij het zwembad. Overal erachteraan om hem net bij z’n kraagje te grijpen.
- Nog een poging naar Italië. Met een kleuter en een baby van 9 maanden, in een hittegolf. ’s Nachts koelt het huisje af naar 32 graden. De baby slaapt de hele vakantie niet overdag. Ik rek het steeds tot 18.30 om nog een fles te geven, van de moeheid valt hij tijdens het drinken in slaap en drinkt de helft op. Om ’s nachts dan wakker te worden van de honger. En daarna niet te kunnen slapen van de warmte. Op de terugweg in de auto was het stil – mijn (nu ex-)man verbrak de stilte door te zeggen dat het misschien wel een idee is om voorlopig niet zo ver op vakantie te gaan.
- De drie jaren sinds de scheiding ben ik achtereenvolgend naar de Veluwe, de Ardennen en Rockanje gegaan op vakantie met de kinderen. De afstand beviel prima. Naar Rockanje was het nog geen drie kwartier rijden, top! Wel met de pont gegaan, voor dat vakantiegevoel. Tijdens deze vakanties, alleen met ze, viel het me wel zwaar. Het was ook zeker leuk en fijn, maar de constante stroom van prikkels nekten me. Vorig jaar naar Rockanje speelde het weer ook niet mee. Na vijf dagen was ik door mijn vooraf bedachte aanbod van binnenactiviteiten heen en stond ik huilend in een wc van een binnenspeeltuin die zwart zag van de schuilende mensen omdat ik niet meer wist wat ik nu de volgende dagen kon gaan doen.
Eerder schreef ik over de geboorte van een moeder. Vandaag breekt een nieuwe fase aan. Ik heb een tiener in huis!
Ja, een tiener en ik quote:
Oorspronkelijk verwijst de term naar het achtervoegsel -tien, dat in het Nederlands in de getallen 13 tot en met 19 voorkomt, en had het betrekking op personen die zoveel jaren oud waren. Eind twintigste eeuw werd het woord tiener ook gebruikt voor kinderen van 10 tot 12 jaar oud, en is het aldus opgenomen in sommige woordenboeken.Bedankt Wikipedia, in mijn woordenboek is het opgenomen. En hij is niet alleen een tiener, maar ook een bijna-puber. Het is het jaar dat hij voor het eerst niet weet wat hij wil hebben voor zijn verjaardag (zijn broertje van 6 heeft nu al een verlanglijst waar je U tegen zegt en hij is pas in november jarig). Ook het jaar dat hij nog niet één keer met zijn autootjes heeft gespeeld, hij luie trekken begint te krijgen en het liefst uitslaapt. Hij wil ook niet meer gezellig mee boodschappen doen. Hij wil nog wel knuffels en kusjes. Maar niet op het schoolplein.
Tom - "Lennard's moeder kan goed knutselen."
Ik - "O Ja? Wat leuk. En waar vind je mij goed in?" (ik vis naar een complimentje)
Tom - "Werken."
Au.