Wens

Het kostte vandaag verschrikkelijk veel moeite de jongens weg te brengen. Ze gaan een paar dagen naar papa. Ik zie ze 2e kerstdag pas weer. Voor een dag of 3 en dan zijn ze met oud & nieuw ook weer voor een paar dagen bij hun vader.

Het gaat nu niet eens zozeer om het feit dat ik ze een paar dagen niet zie. Maar om het feit dat ik de afgelopen dagen overprikkeld was en niet zoveel van ze kon hebben. Schuldgevoel. Ik ben relatief weinig uitgevallen tegen ze en heb ook een aantal keer mijn rust gezocht door een koptelefoon met yoga-muziek op te zetten. Maar toch zit het me totaal niet lekker.

Eindeloos gebabbel, eeuwige zooi en oneindig gekibbel

Ik kon het eindeloze gebabbel niet meer aan. De honderdste vraag en daarna honderd-één, honderd-twee enzovoort. En hoe meer ik me terugtrek hoe meer zij altijd gaan vragen: “vind je het mooi hoe ik kleur?”, “mag ik straks helpen met koken?”. (* Oh nee, helpen* Denk ik dan.) En dit weekend hebben zij rond de tweehonderddertig Donald-Duck-mopjes verteld. 

De rommel, die eeuwige zooi. Denk ik er handig aan te doen ze zelf brood te laten smeren, lijkt het na afloop of heel VV Schipluiden heeft geluncht in mijn keuken. Of zelf kleren pakken. Die fout maak ik ook elke keer. Kan ik nu nooit onthouden dat dat betekent: A) wat je aanhebt gooi je neer op de plek waar je het uittrekt (dat kan ook in de huiskamer of net voor de badkamerdeur zijn). B) In je kast graaf je naar datgene wat je misschien aan wil. C) Dan een poging of 5 á 6 verkleedsessies. D) Alles wat je hebt aangehad, ook al is het maar 30 seconden, is vies. En weer terug naar A.

Maar ook het oneindige gekibbel. Want wie moet het eerst douchen in de vakantie. Daar zijn namelijk regels voor omdat er anders in niet-vakanties ruzie is. Maar wat nou als je daar onderling van af wil wijken en daar vervolgens ruzie over krijgt. Of als één in de hoek van de bank gaat liggen terwijl de ander al op het puntje van de bank zat waardoor diegene in de hoek de TV niet kan zien. Wie moet er dan rechtmatig gezien opschuiven? En mama zegt soms: veel succes ermee jullie, zoek het zelf uit. En zet haar koptelefoon met yoga-muziek op.

Ik hoor een paar andere moeders denken: heerlijk toch, dit even niet voor een paar dagen? Klopt.

Een maar

Op zich heb je daar helemaal gelijk in. Een kleine maar. (En van deze maar-mug, maak ik misschien een maar-olifant.) Ik ben zo’n moeder die zich vaak verschrikkelijk schuldig voelt. Gisteravond voor het slapen reageerde ik nog even kribbig op Tom, toen ik het slagveld in zijn kamer zag van het zelf pakken van kleren. Hij brak even en ik brak.

Sindsdien is het schuldgevoel niet te verdragen. Dat maakt het vooral pijnlijk om ze weg te brengen. Ik heb ze extra geknuffeld bij papa voor deur. Dan kruipen we samen op de voorstoel en voelt het heel even of ze nog heel klein zijn. Ik aai hun haartjes, geef honderd kusjes en wens dat ze niet doorhebben hoe moeilijk ik het vind een goede moeder te zijn.