Ik schrijf niet! Geen dagelijks schrijfboek, bijna geen blogs en ik heb geen lopend leuk project. En ik mis het zo...
Ik schrijf niet omdat de dagen voorbij vliegen. Er zitten te weinig uren in een dag. Elke dag denk ik: "morgen ga ik weer schrijven. En mediteren. En het huis van onder tot boven schoonmaken.…
Een weekje vol
Meestal kan ik niet wachten om weer naar huis te gaan aan het eind van een vakantie. Deze keer had ik een beetje moeite. Een romantisch weekje huwelijksreis in een huisje op de Belgisch-Franse grens was te kort. Ik denk omdat ik die gezellige periode van het trouwen nog niet af wilde sluiten. En misschien…
Vol trots mag ik meedelen dat ons kleine grote spook sinds kort iets kan wat hij al een poosje wil, wat hem ook al een poosje frustratie geeft dat het niet lukte... En nu dan eindelijk: hij kan zitten!
Grote broer zit er trots naast. Ik blijf het zo aandoenlijk vinden; die grote kerels met hun…
The boys were back! En dat betekent: gezelligheid in huis, knuffelen met kleine broer en lekker lachen met ze. En ook: ontplofte kamers, overal was en gekibbel.
Ik weet nog nog goed dat ik eerste jaren met 2 kleine kinderen de tropenjaren noemde. En wat was het - ondanks de liefde voor ze - soms ook…
Wij werden dinsdagochtend vroeg verwacht bij de gemeente voor het aangeven van ons voorgenomen huwelijk. Op saaie krukken zaten we aan de balie in een grote zaal. Het was hetzelfde als het aanvragen van een paspoort. Ik haalde de papieren uit mijn tas en schoof het door het gleufje naar haar toe. Sammie zat gezellig…
Deze week stond in het teken van stilte. Niet die lekkere stilte als de kinderen op school zitten. Nee, die grote stilte als ze voor twee weken weg gaan iedere zomer. De laatste maanden hebben we best wat puberperikelen hoor. Met beiden.
Dingen die ik mezelf heden ten dage vaak hoor zeggen:
Kom op, die gordijnen open,…
Hoewel de titel anders aangeeft begin ik toch met alle perikelen op school. Wat een weken waren het. En het is nog niet voorbij.
Zo begon het, best vrolijk:
Ik was stuk van verdriet vorige week en schrijven lukte niet.
Ik had kunnen schrijven over thuiskomen na vakantie. Over hoe ik op de ochtend van vertrek van vakantie altijd zo'n haast heb. Dat het de enige dag in het jaar is dat ik zonder morren uit mijn bed spring (lees ook: van avondmens naar ochtendmens). Dat ik direct begin ik met ruimen. Hoe ik ontbijt oversla en de rest van het gezin nog op het randje van het bed zit om de slaapjes uit de ogen te halen. Hoe ik eerst alle was verzamel. Hup hup hup. En alles wat nog schoon is in een andere tas. "Mam, waar is mijn...". "Helaas schat, die heb je thuis weer!"
In m'n nopjes tralalalalala!
Bij aankomst op de camping in Zeeland voelde ik me helemaal ontspannen. De ergste hitte was weg en de camping, in Koudekerke, sprak ons meteen heel erg aan. Het was een boerencamping waar de kneuterigheid nog hoogtij viert. De eigenaresse liep naast onze caravan mee naar de aangewezen plek en haar man - de boer - gaf een onverstaanbaar welkom en een brede lach met rode konen.
We worden een steeds beter ANWB-gezin dus binnen no time stond alles in vol ornaat. We zijn meteen boodschappen gaan doen omdat we wel zin hadden om weer iets echts te eten. De jongens waren al gepikeerd dat we sla, sla, sla, sla en sla hadden gegeten (want geen zin om te koken met hitte). Ik vond het overigens zelf wel lekker want ik had allerlei variaties op sla gemaakt. Maar ja, natuurlijk supereng als er een ondefinieerbaar boontje in zit.
Ik schrijf dit terwijl de regen tegen het raam van de caravan klettert. Je zult vast denken dat ik dat erg vind. Maar niets is minder waar (over die uitspraak kan ik uren nadenken; voor mijn gevoel klopt het nooit). Ik vind het wel knus.
Even dan. Geen uren. Of dagen.
Onze vakantie begonnen we op de Veluwe. Mijn 2e thuis is dat. Wij zijn vroeger als gezin heel veel in deze regio geweest en zelf ook al ontelbare keren. Da's dus een makkie: vakantie op de Veluwe = altijd goed. En het was ook weer goed.