Wittebroodsweken, een sober leven en uitgetherapiet

Meestal kan ik niet wachten om weer naar huis te gaan aan het eind van een vakantie. Deze keer had ik een beetje moeite. Een romantisch weekje huwelijksreis in een huisje op de Belgisch-Franse grens was te kort. Ik denk omdat ik die gezellige periode van het trouwen nog niet af wilde sluiten. En misschien ook een beetje omdat ik aan het genieten was van de rust na alle regeldrukte. Naar huis gaan betekende het normale leven, en de normale drukte weer oppakken. Ik zat nog in de bubbel, en het is altijd een beetje pijnlijk om daar weer uit te gaan.

Uit de bubbel

Toen ik op dinsdagochtend weer begon om 8 uur, was ik om 8.30 alweer vergeten dat die bubbel er kort daarvoor nog was. Binnen no time is het gewone leven er weer. En nu lijkt het maanden geleden, die mooie dag. Gelukkig hebben we de foto’s nog. Een paar laatste kiekjes, van de sfeer:

Sober en gelukkig

Alles normaal is ook wel weer lekker inmiddels. Ik doet het altijd goed op ritme, structuur en dat soort saaie dingen. Ik moet constateren dat ik inmiddels zelfs heel sober leef. Alcohol heb ik een aantal jaar geleden afgezworen. En daarmee ook het af-en-toe-sigaretje. Koffie kan niet meer, want paniekgevoel door cafeïne. Ik eet alleen nog gezond, met hier en daar een dag dat ik los ga (hartig, chips was altijd zwakke plek, maar nu ook zoetigheid in de vorm van cheesecake en koekjes of alles met chocola). Cola is inmiddels ook een no-go omdat het me niet lukt om het bij één of twee glazen te houden en dan slaap ik niet. En sinds kort eet ik geen vlees meer.

Het geen vlees eten is vanuit het oogpunt van dierenleed en het milieu – en we zijn op zoek naar een hele mooie plek of boerderij waar we écht diervriendelijk vlees kunnen kopen voor zo af en toe. Maar alle andere dingen die ik laat staan zijn vanuit het oogpunt van de paniekaanvallen en dat ik die niet zo graag wil.

Een sober leven vind ik het af en toe wel. Ik genoot vroeger van uitgebreide etentjes en avondjes gezellig doorzakken. En toch ben ik veel gelukkiger. Omdat het niet meer van die pieken zijn, die bij mij ook grote dalen veroorzaken. Door gezond te leven reageert mijn lijf beter op… ja op wat… op het hele leven. Ik ben meer uitgerust (even de baby terzijde), heb meer energie en heb veel minder paniekaanvallen.

En dat zorgt weer voor veel meer geluksmomentjes in het klein. Een lekker rustig leven, genieten met het gezin, buiten zijn, genieten van een toffe serie, plezier hebben in werk, heerlijk schrijven, samen toekomstplannen maken. Maar toekomstplannen die ook weer niet persé hoeven, omdat het vandaag al leuk is.

Ik kan het eigenlijk iedereen aanraden; dat gezond leven.

De donkere maanden

Helaas red ik het er nog niet mee om in de donkerdere maanden angstvrij te leven. Mijn emetofobie (extreme angst voor overgeven) zwelt weer aan. En het lijkt dit jaar erger dan de voorgaande 2 jaar. Hoe rot de coronatijd ook was. Het had voor mij ook een voordeel: minder rondgaande andere virussen doordat we niet op een kluitje zaten.

De laatste weken ben ik weer bang om dingen te raken en was extreem mijn handen. Ik durf niet goed in grote groepen te zijn, bang om aangestoken te worden. Ik let weer erg op wat ik doe en wat we als gezin doen (Middelste zoon op kamp? Eigenlijk liever niet! Een verjaardag bij ons in huis? Eng!).

Vorige week had ik een heel lang en heel fijn gesprek met mijn man (ik geloof dat dit de eerste keer is dat ik dit zeg). Hij is bekend met angstgevoelens. Weet hoe naar het is. Hij weet wat ontwijken is, om je veilig te voelen. Met deze angst (en zo zijn er natuurlijk nog meer) kun je eigenlijk niet echt ontwijken. Het ligt elke dag op de loer. Elke dag kan het zomaar ieder moment gebeuren dat je ziek wordt. Een constante dreiging. Ik voel me van oktober tot en met februari eigenlijk niet veilig.

Dat is slopend. En we bespraken dat ik ondanks al mijn therapieën nog steeds zoveel last heb van die emetofobie. Ik heb keihard gewerkt en heel veel baat gehad bij de therapieën, zit veel beter in mijn vel. Alleen dit is te hardnekkig. We brainstormden wat over het alternatieve pad, in de hoop dat ik toch nog iets tegenkom wat me helpt.

Voor gaas

En dan heb ik uit frustratie wel eens een dagje lak aan mijn gezonde leven en lunch ik met chocola en chips op een verjaardag en is 1,5 pak toastjes met smeersels mijn avondeten om 20 uur omdat ik om 18 uur geen zin had om volkoren pasta met broccoli te maken omdat ik toen nog een beetje vol zat van de chocola en chips. Om de volgende ochtend te vervloeken dat ik die restanten van de verjaardag niet heb weggegooid omdat ik weet dat ik uiteindelijk voor gaas ga. En om er al tegenop te zien hoe ik me morgenochtend voel omdat ik weet dat ik vandaag, op Sinterklaas, niet van de chocokruidnoten af zal kunnen blijven en omdat ik heb beloofd aan de jongens dat we vandaag iets gezelligs (lees: heel ongezonds) zullen gaan eten.

In mijn hoofd is het nooit saai.