Share This Article
Deze week stond in het teken van stilte. Niet die lekkere stilte als de kinderen op school zitten. Nee, die grote stilte als ze voor twee weken weg gaan iedere zomer. De laatste maanden hebben we best wat puberperikelen hoor. Met beiden.
Dingen die ik mezelf heden ten dage vaak hoor zeggen:
Kom op, die gordijnen open, in ieder geval nog wat natuurlijk licht vandaag!
Je mag de deur uit als je weer kunt lopen in je kamer.
Soms eten mensen ook groente.
Nee, later écht niet. (Deze kent verschillende variaties rondom thuiskomen en bedtijd)
En missen dat ik ze doe! Het voelt niet natuurlijk ze zo lang niet om mij heen te hebben.
Dit jaar voelen ze verder weg dan ooit, want ze zijn voor het eerst met het vliegtuig op vakantie. Ik haat vliegen omdat ik het doodeng vind. En toch, ik had niets liever gewild dan dit met ze delen. Het missen van grote momenten went nooit.
Op de ochtend van de vlucht zat ik voor de zekerheid 2 uur van te voren al klaar met de Flightradar-app zodat ik zeker wist dat ik hun vliegtuig op de voet kon volgen. Na een paar uur had ik heel Schiphol in kaart gebracht en was ík in ieder geval klaar voor vertrek. Zij hadden een half uur vertraging.
Ik zag ze vaart maken en de hoogtemeter van 0 afgaan. De tranen sprongen even in mijn ogen. Het eerste half uur heb ik gebiologeerd naar het scherm gekeken. Daarna kon ik ook wat werken tussendoor. De jongens appten me voor en na de vlucht met foto’s en kreten die wel een beetje verraadden dat ze het spannend vonden.
De landing was fijn. Voor mij. Alle voetjes weer veilig op de grond. Ik bleef gezellig door-appen, maar na een paar uur werd het stil. En na een paar dagen het vriendelijke verzoek niet zo vaak te appen… Dat was een grapje, zei hij. En de volgende dag kreeg ik een lief filmpje.
Ons huisje was wat leger qua kinderen, maar voller qua honden. We hadden een logeerhondje. We twijfelen best vaak of we er nog een hond bij willen. Dat is dan niet onze hond, maar de hond van de hond. We gunnen het haar zo graag een maatje te hebben. Nu is deze logee niet zozeer een maatje, ze kijken vrijwel niet naar elkaar om. Wat in ieder geval zorgt voor een prima rustige sfeer. Binnenkort komt er een pup van 8 maanden als oppashond. Dat zal vermoedelijk wel een ander sfeertje geven.
Ik heb niet genoten van de extreem hete middagen, wel van het zomergevoel op de vroege ochtend. Als je al om een uurtje of 8 in je T-shirt buiten loopt en de warmte voelt opkomen. Ik liep dan met 2 hondjes en 1 baby een rondje door het parkje en langs de kinderboerderij. Blijer kun je mij bijna niet maken.
Dit is een hele fijne zomer. Een niet te onderschatten hoogtepunt daarvan is toch ook wel het kleine waterratje. Om af sluiten; ratje in actie: