Verrassing!

Ergens in april, op een woensdagavond tijdens een cursus die ik gaf op mijn werk, voelde ik het: een vreemde vlaag door mijn maag. Ik wist meteen dat ik de volgende ochtend waarschijnlijk een positieve test in mijn handen zou hebben. Die avond heb ik mijn gevoel uitgeschakeld, het weggestopt, het was er niet. Ik was volledig geconcentreerd op mijn werk. Op de terugweg om een uur of 23 ’s avonds vrat ik alle koekjes op die de cursisten niet hadden gegeten.

In de ochtend stoof ik voor de wekker mijn bed uit en pakte achter een stapeltje kleding een test. Ik had er genoeg liggen na dat half jaar na een vroege miskraam. De kinderen mochten er niets van zien, dus op bijzondere plekken in huis verstopte ik mijn ovulatie- en zwangerschapstesten. Die eerste had ik nog nooit eerder gebruikt, maar de stress sloeg een beetje toe na de miskraam en de vroege-overgangs-verhalen die ik daarna heel handig op forums ging lezen.

In de badkamer, waar ik maandenlang steeds stond de turen naar een streepje wat ik dácht te kunnen zien als ik de test precies draaide in het licht (wat dan toch weer geen streepje bleek te zijn), popte het streepje nu meteen in het scherm.

Hoewel ik maandeling hing aan testen kon ik het nu met dit duidelijke streepje ineens maar lastig geloven. Want theoretisch gezien kon dit niet. Dus ging ik, net als 9 jaar geleden, en net als 13 jaar geleden, meteen naar de Kruidvat voor serieuze hulptroepen. Ik wilde een test zonder streepjes; eentje die gewoon vertelt of het zo is.

Het was zo

Ik voelde me net als vroeger, als je jarig was als kind. Dat je het gevoel hebt dat iedereen dat aan je kan zien. Het voelde heel geheimzinnig om mensen tegen te komen. Om de kinderen uit school te zien. En natuurlijk ultra-geheimzinnig om mijn vriend te zien. Maar ik wilde het “leuk” vertellen. Ik wist alleen nog niet hoe. De vorige keer had ik het leuk aangepakt en volgde een paar weken later de teleurstelling. De onbezonnenheid was wel weg.

Die avond moest hij vroeg slapen omdat hij de volgende dag een vroege dienst had. Het leek me leuk dat hij zich in de hele vroege ochtend enorm verrast zou voelen. Toen ik zeker wist dat hij sliep heb ik in zijn auto de streepjestest met een strikje aan zijn stuur gehangen. Niet de test met woorden, want die valt na een poosje uit. Twijfelde of het de volgende ochtend nog wel te zien zou zijn.

Ik hoorde zijn wekker. Lag in het donker te luisteren hoe hij in de badkamer was, hoe hij zijn uniform aantrok. Ik hoorde hem de trap afgaan, brood smeren, sleutels pakken. De deur viel dicht, de autodeur ging open. Het was een poosje stil. Ik hield mijn adem in.

En hij reed weg.

De hele ochtend hoorde ik niks van hem. Hij had een gebroken dienst en kwam tussendemiddag thuis. Ik keek hem met grote ogen aan. Hij keek mij met grote ogen aan omdat ik hem met zulke grote ogen aankeek. Hij zei: oooh ja, je had een cadeautje vanmorgen voor me. Dus we gaan het weer proberen?

Hij had het niet herkend als zwangerschapstest, maar als ovulatietest.

Verrassing

Niet alleen de test was een verrassing deze keer. Eerst voor mij. Daarna voor hem. Ook door het feit dat ik wekenlang beroerd ben geweest was ik wat overrompeld. Dat was bij mijn eerdere zwangerschappen niet zo. ‘Men’ dacht daarom dat het nu zeker weten een meisje zou worden.

Ook waren er wat mensen om ons heen behoorlijk verrast. Niet iedereen had het gedacht. Op mijn voor aanstaande-moeder-begrippen al wat bejaarde leeftijd, en met al twee grote zoons. Er waren ook familieleden die al tranen in de ogen kregen bij de woorden “we hebben wat te vertellen” en ons om de nek vlogen, want ze hadden zo gehoopt dat dit toch nog zou gebeuren. Het de kinderen vertellen gaf mij hele blije, ietwat natte ogen. Vooral de jongste heeft er gewoonweg jaren om gezeurd; nog een broertje of zusje krijgen.

We vinden het zelf ook een geweldig kersje op de taart, dit kindje. Een taart met een bodem van roerige jaren, maar nu stevig. Daarbovenop een zoet laagje, want de liefde is groot.

En dan dit kersje, het is zo welkom.