Share This Article
Vorige week waren wij een weekje op vakantie. Het was gezellig, fijn, leuk. Én ik ben volledig kapot terug gekomen. Het zal misschien mijn snelle overprikkeling zijn, waardoor ik het als zo intensief ervaar. Heel leuk, maar slopend. Ik voelde me letterlijk ziek. Oververmoeid, denk ik.
Elke vakantie neem ik me voor dat ik de lat laag leg, niet te veel moet en vooral geniet van de gezelligheid. Maar steevast na 3 dagen tel ik al af wanneer ik weer naar huis mag. Het is nog maar 2 blogs geleden dat ik hier ook over schreef.
Het zou nu zijn gekomen door de weken ervoor; want het ging even niet makkelijk. Maar de vorige keer kwam het door de lange winter die we net gehad hadden en het gemis aan vitamine D. En die keer daarvoor kwam het weer door de drukte in de intensieve coronatijd. Misschien mag ik voorzichtig gaan concluderen dat ik dit gewoon altijd heb.
Wat wel meespeelde is dat natuurlijk nog steeds niets open was. En geloof het of niet, maar dat waren wij even vergeten. Ik heb niet onder een steen geleefd het afgelopen jaar, maar ik had de punten A en B even niet met elkaar verbonden. Waarbij punt A alle leuke dingen zijn die je op Texel kan doen en waarvoor we ook gingen: klimmen, het toffe zwembad, de strandtentjes. En B is de lockdown. Pas bij het inpakken kwamen we erachter dat er geen zwembroek in de tas moest.
Ik vind het altijd heerlijk op de Veluwe. Afgelopen week vond ik het ook heerlijk op Texel. Maar zodra we opgepropt in een huisje zitten met elkaar ontstaat er bij mij ergens wel een energielek. Misschien hebben jullie kinderen die op vakantie het park gaan verkennen en vrienden maken. Die van mij willen de hele dag met mij een spelletje doen. En ik moet zeggen dat ze elkaar na dit coronajaar ook wel een beetje zat zijn. Ze hebben momenteel nogal een haat-liefde-verhouding saampjes. En dan gecombineerd met de onmogelijkheid van dingen doen behalve “hè-getver-alwéér-wandelen”.
Wat ik ook een beetje was vergeten was dat ik op vakanties als samengesteld gezin als de moeder zijnde heel erg bezig ben om het voor iedereen fijn te maken. Vindt mijn vriend alles wel leuk met de kinderen? Vinden mijn kinderen het wel leuk met hem? Heb ik al hun levens niet ernstig beschadigd? Of wordt dit voor hun allen nog jaren therapie? Oké, dat is misschien wat dramatisch, maar als het hun papa was geweest had ik af en toe gezegd: “ik ben even weg, succes met ze”.
De afgelopen week hebben we wel meerdere keren tegen elkaar verzucht dat we zo blij zijn dat we de caravan hebben verkocht. Anders hadden we op nog minder vierkante meters gezeten. En gelukkig heb ik een partner die ook niet zo reislustig is. We dachten dat het “hoort”: in de zomer ergens minimaal 2 weken vertoeven. En we komen er nu achter dat dat ons helemaal niet past. Een paar daagjes weg past ons beter. Daar kunnen we naar uit kijken en van genieten. En na een paar dagen zijn we het spuugzat.
En dan begint het grote genieten: thuiskomen na vakantie ♥