Share This Article
Dit bericht is vooral bedoeld voor familie. Die zullen binnenkort gaan vragen of wij vakantieplannen hebben. Dan vertellen wij dat we naar Texel gaan en vragen zij “oh leuk, met de caravan?”.
Dan moet ik gaan toegeven dat ik was vergeten hoe ontzettend zwaar kamperen is. Hoe het uitput en een druk is op je relatie en gezinsleven. En dat ik was vergeten waarom ik 7 jaar geleden ook al een keer een caravan heb verkocht.
Sfeerverlagende activiteiten
Het begint al bij de voorbereiding. Ik durf niet met de caravan te rijden, dus mijn vriend moet hem ophalen. Daar heeft hij bij voorbaat al geen zin zin. De sfeer is al tot net onder het nulpunt gedaald op het moment dat hij de hoek om komt met de sleurhut.
Het is dan van belang dat de kinderen en ik al klaar staan vòòr mijn vriend uit de auto stapt, want anders werkt het nóg wat sfeerverlagend. Het laatste stukje kan niet met de auto, want de draai kunnen we namelijk niet maken in ons straatje met caravan én auto. Dus het voor de deur zetten gebeurt in ons geval ‘handmatig’ (lees: heel hard duwen met z’n vieren).
Halverwege het straatje zitten twee hele diepe hobbels in de weg. Dat is nogal een uitdaging met slechts 4-MK (mensenkracht). Tijdens de zomervakantie van 2020 is op dat punt het handvat linksvoor afgebroken omdat mijn vriend toen trok aan de caravan in plaats van duwde. We leerden toen dat trekken niet kan. Sindsdien krijgen de kinderen en ik liefdevol de instructie ‘nee dúwen zeg ik toch!’.
Ik vertrek
Dan krijgen we daarna ‘het vertrek’. Ik raad je aan om daarvoor ook mijn blog van de afgelopen zomer te bekijken, waarin je kunt lezen hoe ons vertrek voor een kampeervakantie er eigenlijk altijd voor zorgt dat ik denk: waarom gaan we eigenlijk… het is toch lekker thuis? Met de caravan moet je eigenlijk best veel meenemen. Ik had romantisch bedacht dat je gewoon lekker wat boodschapjes in je koelkastje stopt en op de plaats van bestemming een stoeltje neerzet – en klaar!
Think again. In dat kleine ***koelkastje kan passen amper de boodschappen voor één keer avondeten. Ik heb vooral veel vegetarische gerechten bedacht want dan hoeft er tenminste ook geen vlees bij = ruimtebesparend. En een stoeltje neerzetten? Dat kan. Maar wel nadat je al je meubels die je thuis hebt ingeladen in het gangpad daar weer uitlaadt. Samen met de bijzettent die nooit meer in het zakje past als waar je hem in kocht, je grote grondzeil dat altijd zand verliest hoe hard je hem ook hebt uitgeklopt, en de fiets van de jongste omdat er niet 2 fietsen op de voor 2 fietsen gemaakte fietsendrager passen. Dit kruipend door het gangpad waarin alles klemzit en uitsteekt en je de blauwe plekken ter plekke voelt opkomen. Het hele pootjes-uitdraaien-ritueel zorgt bij ons ook steevast voor ruzie. De kinderen krijgen deze opdracht onder luid protest. Dan ga ik vast klagend uitpakken en meubels in elkaar zetten en mijn vriend gaat geïrriteerd de stroom aansluiten.
Nog meer twijfels over een caravan
Dan zijn er nog twee zaken die ernstige twijfel hebben gezaaid tijdens onze 3 kampeervakanties:
1. De temperatuur
2. Het slapen.
Het zit namelijk zo. Het is over het algemeen óf te koud óf te warm. Kamperen is niet leuk als het te koud is en niet leuk als het te warm is. Het is afschuwelijk als alles nat en klam is en wanneer je na 3 dagen al al je kleren hebt aangehad van de kou. Het is ook afschuwelijk als het 36 graden in de schaduw is en je hebt geen schaduw. Afgelopen zomer hadden wij ruzie om wie aan de beurt was om onder de parasol te zitten of wie nu met de voeten in de emmer met koud water mocht – waar je eerst een stuk voor moet lopen ook nog.
En last but zeker not least dus: slapen is een verschrikking. Ik heb alle mogelijke slaapplekken geprobeerd afgelopen zomer. Logischerwijs begon ik in het ‘grote’ bed (alles is betrekkelijk), naast mijn vriend. Hij kan daar alleen schuin inliggen waardoor hij 3/4 van het bed heeft en ik 1/4 samen met de hond. En dat is niet eens het ergste. Het ergst is het feit dat het een bed moet voorstellen als je de bankkussens naast elkaar legt – die zelfs in hoogte verschillen!
De overige nachten heb ik gevarieerd met het ombouwen van de andere zit tot bed (die dan een schuin voeteneind heeft met aan het kortste stuk een lengte van 1.70. Ik ben 1.73. En ook met het slapen in de bijzettent met één van de kinderen en door de ander de caravan in te sturen. Dat beviel relatief gezien nog het beste. En met het beste bedoel ik dat ik tussen middernacht en 6 uur ‘s ochtends wel kon slapen. Want vanaf dat moment werd de hitte al te verstikkend en moest ik de rits opendoen. Dat kan niet de hele nacht helaas, want natuurlijk muggen.
En toen moesten we nog terug
En herhaalt het heel proces zich weer van meubels, pootjes, niet trekken maar duwen en handmatig de straat in (want uitpakken) en handmatig de straat weer uit (want wegbrengen). O ja, en op de middelste camping waren we onze caravan verloren. Serieus. Hij schoot los en stond een paar meter achter ons. Hij zat niet goed vast, dus grote paniek en dorpen af om een nieuwe veiligheidskabel te kopen. Sindsdien vond ik niet alleen kamperen zelf intensief maar was ik ook bang dat we hem op de snelweg zouden verliezen.
Na twee weken vakantie kwamen we moeier en chagrijniger terug dan ervoor, maar niemand durfde het als eerste te zeggen.
Ik herinnerde me weer waarom ik 7 jaar geleden het met 2 kleine kinderen ook doodvermoeiend vond. Ik had de illusie dat dat nu héél anders zou zijn. Het campingsfeertje is zo gezellig, zeiden we tegen elkaar. We zijn ook nog eens graag buiten. Wat een goed idee om toch weer te gaan kamperen. Kán niet misgaan!
Inkoppertje
We gingen vorige week voor een weekje naar een huisje. Bij het weggaan (paar tassen ingepakt) dacht ik: lekker zeg. Bij aankomst paste alles in de koelkast. Na een kwartier zat ik aan de koffie. Na een paar dagen viel het me op dat we beiden dingen zeiden als: ‘Lekker hè, een vaatwasser’ en ‘Hoe vind je de koffie? Ik heb onze eigen Senseo meegenomen’. We sliepen als roosjes. De eennalaatste dag vroeg ik voorzichtig: ‘Wat ehh… zullen we eh… dit jaar gaan doen met vakantie?’. Ik was blij dat hij hem meteen inkopte.
En dus – om onze relatie te redden – hebben wij de caravan verkocht. Als ik voor een derde keer denk dat ik een caravan wil kopen, wil je me dan op dit blog wijzen?
