Passie, altijd ruzie en de vakantie begint

Deze week stond toch wel een beetje in het teken van afronden voor de vakantie. Ik weet niet hoe het bij jullie gaat over het algemeen, maar bij mij gaat het – hoe zeer ik ook mijn best doe om alles heel op tijd en relaxed te doen – altijd zo:

1. Toch nog pas de laatste avond voor vakantie echt klaar met werken en niet al een dag eerder zoals gepland
2. Allerlei achterstallige klusjes: nog even dat retourtje van Wehkamp inleveren en o ja, die cameradeurbel zouden we nog installeren
3. Shit, dat zijn meer wassen dan ik dacht
4. Gesnauw tegen de kinderen die steeds vragen of we een spelletje gaan doen
5. Ruzie

Aan het begin van de week was ik nog erg ontspannen. Vast overtuigd dat ik deze keer niet ging afstevenen op de punten 1 t/m 5. Ik heb veel in de ochtenden in de tuin zitten werken, aan de achterkant in de schaduw, met Puck naast me. En ik voelde me heel Frans. Ik denk vooral omdat er een lavendel naast me op tafel stond.

Ik heb zo genoten van de tuin. De passiebloem stond ineens in bloei! En ik merk dat ik groene vingers aan het ontwikkelen ben. Elke dag even een tuinklusje zoals iets verplaatsen naar een – ik denk als expert in spé – betere plaats, wat onkruid weghalen en klimplantjes begeleiden.

Eén van de ochtenden had Puck een vriendje te spelen, LOL! Charly van hier uit de buurt, deze superlieve en grappige Labradoodle is één van haar beste vriendjes. Hondeneigenaren herkennen dit vast; dat je hond echt voorkeuren en dus vriendschappen heeft.

Ik heb me rot gelachen. Die twee gingen natuurlijk maar door. Soms Puck achter Charly aan en soms Charly achter Puck. Charly had al gauw in de gaten dat ik van het snoepjes uitdelen was.

Volgens mij is ze blij 🙂

Ze eindigden de ochtend met een gezamenlijke tak. Af en toe liep de één voorop met tak en ging de ander hem afpakken. Even later zag ik dan weer de ander met de tak voorop rennen.

Het werd wel steeds warmer afgelopen week zeg. In de middagen ging ik naar binnen met Puck om uit de zon te blijven. Ik heb zo’n hond die zo graag om je heen is dat ze niet in haar eentje binnen gaat slapen. Buiten blijft ze veel meer wakker omdat ze van alles ziet; een hond die langs loopt of een vlieg die voorbij vliegt. Mijn puppy heeft wel haar slaap nog nodig, anders wordt ze overprikkeld (lees: strontvervelend). Dus ik ben zo’n hondenmoeder dat ik dan ook maar binnen ga zitten, in de koelte, zodat zij kan slapen. Ze slaapt dan het liefst tegen me aan, deze week ging ik daarom extra vaak op de bank werken. Ik realiseer me dat het nogal gênant is wat ik allemaal voor mijn hond doe.

Vrijdagavond kwamen de kinderen thuis van 2 weken papa! Ik voel me eerst erg onwennig als ze weg zijn, en daarna weer onwennig als ze na lange tijd weer thuis zijn. Wat me direct opviel was dat het na een uur leek alsof er een aardbeving had plaatsgevonden. Ik durf nu wel te zeggen dat veruit de meeste rommel dankzij de kinderen is.

Ik had ze gemist en na een paar uur voelde het weer zoals het hoort: mijn kleine druifjes om me heen, rondhuppelend en kwetterend. Het blijft een raar leven, zo met die omschakelingen: soms met drukte in huis en soms met zoveel stilte. Het was gezellig: ze hadden Puck erg gemist (mij niet echt, zeiden ze) en we aten in onze “nieuwe” tuin. Bij alles zeiden ze: “wanneer heb je dat gedaan mama? Zeker ook weer vorige week? Hahaha”.

En na die gezelligheid gingen we over tot punt 1 t/m 5 van het ons bekende inpakproces – zie de eerste alinea’s.

Zaterdag was het dan eindelijk zover: op vakantie! Eerst nog even een kleine herhaling van punt 1 t/m 5. Want toch nog iets wat me te binnen schiet van werk, de deurbelcamera werkt niet dus helpdesk bellen, die ene korte broek moet toch ook mee, de kinderen willen nú FiFa met ons spelen en mijn vriend kijkt als een oorwurm. Eigenlijk heb ik al geen zin meer in op vakantie gaan. Het is toch lekker thuis?

Met rode hoofden – niet alleen van de hitte – schrijden we weg uit het dorp. Onze rijdende sauna – die ik laatst nog liefkozend trek-chalet noemde – achter ons aan hobbelend. Tijdens de rit zie ik al op tegen het straks uit de auto stappen, waar het vast en zeker warmer zal zijn dan de 16 graden waar wij de airco op hebben gezet. Als mijn vriend het laatste half uur de temperatuur naar 22 graden draait om de overgang minder klein te maken voel ik al enig ongemak.

Het ongemak dat ik dacht te gaan voelen bleek in het echt nog vele male hoger te zijn. In een tergend traag tempo hebben we alles neergezet en de pootjes uitgedraaid. En aangezien wij nog lang niet van die grijze ANWB kampeerders zijn met rode unisex fleecevesten is bij ons nog niet alles vooraf al op orde, met ieder kampeerartikel op de perfecte plek, perfect verpakt of opgevouwen. Dus de Action tassen werden uitgestald in het toch al kleine gangpad.

Ook de volgende dag moest ik nog acclimatiseren, zoals altijd als ik op vakantie ga. Ik vraag me af: waarom wilde ik dit ook alweer? Wat is hier nu ontspannen aan? Ik ben nu al overprikkeld en ik moet nog 1,5 week. 

Maar langzamerhand begint het geluksgevoel. Want ik geniet van het lopen door het bos en over de hei. Je kunt hier echt uren in het bos lopen. Niet 1,5 kilometer en dat je dan tegen een vinex woonwijkje aanbotst zoals in het westen. Het is warm, maar in de schaduw van de grote parasol een boek lezen is goed uit te houden. Lekker zeg, lezen. De jongens lopen op blote voeten over de camping en ik zie hun gebruinde snoetjes. We doen veel spelletjes kaarten. Ik zie in hun ogen het vakantiegevoel zoals ik dat herken van vroeger <3