Precies waar ik moet zijn

Op deze foto leg ik exact het moment vast. Het moment waarop ik denk: ik ben precies waar ik moet zijn.

Ik herinner me dat ik op dit park was toen ik 14 was, aan het eind van de 2e klas. Die zomer ben ik hier geweest met mijn ouders en mijn vriendin Chantal ging mee. We gingen om met een groepje jongens en meiden die hier al jaren kwamen. Het voelde als een tienerfilm. Voor mijn gevoel brachten we hier de hele zomer door. De zomerdagen duurden eindeloos lang. Ik wilde nooit meer naar huis. Het eindigde in ieder geval met huilen op vrijdagochtend om 10 uur bij het inleveren van de sleutel. Onze nieuwe beste vrienden kwamen ons namelijk uitzwaaien. Tot nooit meer ziens want dit was preFacebook. In het echt was het trouwens maar een week.

Verboden

Mijn ouders hadden ons ten strengste verboden samen het park af te gaan. Dus wij gingen na een paar dagen toch met z’n tweeën het park af. We liepen over smalle paadjes, dwars het bos door, stiekem de hei op. Dat leek ons een prima plan als twee 14-jarige meisjes. We bleven daar een poosje en liepen rustig terug. Halverwege hoorden we geritsel achter ons. Een konijn? Een slang? We gingen wat harder lopen. Het geritsel klonk harder en wij veranderden onze pas naar snelle grote stappen, elkaar benauwd aankijkend. Het geluid kwam steeds dichterbij. We begonnen te rennen toen we de struiken achter ons heen en weer zagen gaan. Dit was geen dier (ook eng), maar een grote man die ons achterna kwam!

Het was mijn vader die ons op de fiets kwam zoeken.

Laatste vakantie

Het was ook de laatste vakantie van mijn moeder. Niet dat ik dat natuurlijk op dat moment wist. En ik stond er sowieso niet bij stil dat onze situatie misschien wat anders was dan bij de meeste mensen van mijn leeftijd. Wat me wel altijd zal bijblijven is dat onze nieuwe vrienden ons eens op kwamen halen bij ons huisje. We liepen met ze mee en één van ze keek achterom en zei: hé, is je oom ook mee op vakantie? Hij doelde op mijn moeder, ze was kaal. Ik denk dat ik niets heb gezegd.

Terug

Nu ben ik hier terug voor een weekend met de familie. De héle familie: stief, aangetrouwd, aangenomen en alle kleinkinderen. We lopen terug over het park na het etentje op zaterdagavond. Ik geniet na van de gezelligheid met z’n allen. De schemer valt. Ik ruik een mix van dennenbomen en open haard. Ik raak wat achterop en zie dit: mijn twee kinderen hand in hand met mijn grote liefde. En ik voel me ineens heel tevreden. Een rustige gelukzaligheid. Alles valt op z’n plek, voor heel even.

Zo’n gevoel dat helemaal klopt. Ik ben precies waar ik moet zijn.

Follow my blog with Bloglovin