Jarig

Als je mij vraagt naar mijn verjaardag zal ik zeggen dat ik hem niet belangrijk vind. Maar dan lieg ik.

Ik geef niet om cadeaus, visite of in het middelpunt staan. Maar mijn verjaardag vind ik hartstikke belangrijk. Voornamelijk een stukje wat helemaal voor mijzelf is. Ik ben zo iemand die op oudjaarsavond voornemens maakt voor het nieuwe, frisse jaar. Ben ook zo iemand die in de zomervakantie dromerig bedenkt wat ik na de vakantie allemaal anders ga doen. En dat alles schrijf ik op en ideeën komen op lijstjes. Heerlijk!

Ja, ik realiseer me dat drastische voornemens of ‘alles anders gaan doen’ in de praktijk geen kans van slagen hebben. Wat ik wel merk is dat het mij helpt om een bepaalde kant op te gaan. Om stil te staan bij hoe ik me voel – alsof ik dat al niet genoeg doe – en waar ik naar toe wil. Soms weet ik pas wat ik denk als ik het opschrijf.

Niet meer doen alsof

Mijn verjaardag is ook een bezinningsmoment, maar net anders. Dan sta ik meer stil bij mijn leeftijd (verrassend hè?), bij wat is geweest en wat misschien nog komen gaat. Het nadenken over steeds minder jong zijn gaat als vanzelf. Ik nader de 40 en het ik schreef dat het voelt alsof mijn leven nu een beetje op de rit zou moeten zijn. Het voelt niet meer gek dat ik geen zin heb in feesten of op stap gaan. Gelukkig, want eerlijk gezegd heb ik dat nooit leuk gevonden. Nu hoef ik in ieder geval niet meer te doen alsof. En ik heb inmiddels 50% van mijn kinderen op de middelbare school, wat niet gek is als je richting middelbare leeftijd gaat.

Hoe gaat het voelen om 40 te worden? Het voelt anders dan bij 30. Daar had ik niet zoveel van. Ik ben niet heel bang om ouder te worden, maar 40 voelt wel serieuzer dan 30. Als ik nog een kinderwens heb dan is dit de tijd om er mee bezig te zijn, als het al lukt. De kans wordt steeds kleiner. Gek idee, dat het al zover is dat mijn lichaam dat misschien niet meer kan. En als ik zelf terugdenk aan mijn ouders in de 40, vond ik ze stokoud. Ik voel me nu helemaal niet oud. Zouden mijn kinderen wel zo naar mij kijken?

What flows, flows

Ik schreef dat ik heel veel behoefte heb aan rust. Geen drama meer. What flows, flows. En wat niet flows, flowt maar lekker niet. Als ik maar niet bezig hoef met ingewikkelde dingen. Ik hoef niet zoveel. Ik wens gelukkige kinderen, een fijne relatie, leuk werk, harmonie en een gezellig, knus thuis.

Wat eigenlijk natuurlijk héél veel is.

Nadenkend en schrijvend vier ik zo mijn verjaardag in mijn eentje. Met een kopje koffie en wat lekkers erbij. Al mijn gedachten worden langzaam tastbaar. De lichtblauwe inkt van mijn Visconti-pen vult het papier. Er ontstaan ook weer nieuwe, krullerig geschreven lijstjes met wensen en ideeën. Ik kijk naar mijn gekregen bloemen. Het ontroert me dat een vriendin voor de deur stond met dit veldboeket (mijn lievelings, samen met pioenrozen), ik kwam net terug van school, nog ongedoucht, met plofhaar en uitgewreven mascara van gisteren. Tja, “dankzij” corona kom ik niet in de buurt van school en kan dit ongegeneerd.

Dacht ik.

Waardevol

Er is dus nog iets wat ik fijn vind aan jarig zijn: lieve dingen. Het ontroert me ook als de kinderen van hun eigen zakgeld een halve vlaai kopen. En als je een spelletje met ze móet doen wat zij leuk vinden; voor míjn verjaardag. Ik maak een sprongetje als ik door de brievenbus een plat doosje met prachtige bloemen en een – ja serieus – opgevouwen vaasje krijg van mijn vader en zijn vrouw. Het is schattig als mijn vriend een kwartiertje eerder zijn wekker zet zodat hij me nog kan zien voor school, om me te feliciteren. Dat laatste is niet gebeurd. Maar misschien kan hij dat volgend jaar doen.

Die lieve dingen maakten mijn verjaardag heel fijn. Stiekem vinden we het allemaal leuk om je even heel geliefd te voelen, toch?