'Mwjah', klonk het de afgelopen 3 maanden wanneer ik aan mijn zoon vroeg of het allemaal lukte met school. Wist ik veel dat dit geen 'ja' was in luie-pubertaal.
Mijn oudste zoon lijkt niet op mij. Als ik als kind iets niet begreep, eng vond of iets nieuws moest doen ging mijn hele lijf in de weerstand. Dan huilde ik voor het slapen en zat de volgende dag verstijfd, met grote ogen aan mijn tafeltje. Aan mijn zoon heb ik sinds de start op de middelbare school precies niets gemerkt. Zoals hij zelf wel eens zegt als ik naar emoties vraag: 'oh, ik denk er gewoon niet aan'.
Ik kan het gewoon niet!
Totdat via de schoolapp in korte tijd een paar onvoldoendes binnenkwamen. 'Mwjah' kreeg een andere inhoud. Heel zachtjes zei hij dat hij een paar vakken niet begreep. Ik bood aan te helpen met het voorbereiden van toetsen. En terwijl ik rekende op vliegensvlugge overhoorsessies werden het drama's met dichtslaande deuren en authentiek pubergegil: 'Ik Kan Het Gewoon Niet!'.
