Ik was er even niet – of juist wel

Gisterenavond nam ik afscheid in het klooster. En van het klooster. Vanaf vrijdag ben ik daar in retraite geweest. In een groep onder begeleiding van schrijfster Geertje Couwenbergh en yogadocente Jasmijn Koelink. Mijn allereerste retraite. Het zou óf geweldig of vréselijk worden; een paar dagen in stilte leven.

De jongens waren nog bij papa dus ik kon gisterenavond de overgang naar het gewone leven wat minder drastisch laten verlopen. Met kaarsen, wierook en yoga-muziek hebben we samen de avond doorgebracht, vriendlief en ik. Vooraf dacht ik graag uit eten te gaan, maar dat leek me ineens zo raar midden in de  drukte dat we het eten naar ons hebben laten komen.

Het gewone leven

Vandaag was daar dan het gewone leven. De radio sprong aan in de auto, die draaide ik in één beweging uit. Mensen op de weg die haast hadden, wat reden ze hard. Telefoontjes van werk; het leek weken geleden dat ik daar mee bezig was. Ik reed door Delft en bedacht meteen even de boodschappen te doen. Een andere supermarkt dan mijn vertrouwde, rustige buurtsuper. Deze Jumbo was midden in de stad, met een bijpassend aantal bezoekers. Met een hoge ademhaling stoof ik door de winkel, vloekend op de zelfscanner die het alleen deed als ik met twee handen de verpakking heel strak en kaarsrecht hield waardoor geen hand meer voor de zelfscanner.

Na de Jumbo besloot ik dat ik het nog even nodig heb dingen rustiger te doen. Wat meer thuis zijn. Cocoonen in een dikke trui. Geen TV maar muziek. Thee in plaats van koffie. Kaarsen. Op tijd naar bed.

Het was zo’n zeldzaam moment, dit weekend met niets anders bezig te zijn dan mezelf. Alle aandacht voor een gezond lijf en een rustig hoofd. Geen input van buitenaf. Schrijven en yoga werd afgewisseld in een vast schema. In stilte.

De stilte

De eerste avond voelde ik me heel kaal zonder telefoon. En alles was eventjes gek voor mij als retraite-leek, de stilte niet gewend. Het samenleven met mensen zonder te praten is onwennig het eerste moment. Ik had de neiging om toch veel non-verbaal te communiceren. Heel sociaal wenselijk; een dankjewel, een troostende blik, oogcontact zoeken bij de weg naar de kapel zoeken of als je tegelijk bij de waterkoker aankomt en iemand voor wil laten gaan. En dat gingen we dus allemaal niet doen; je laat elkaar met rust. Om zo het sociaal wenselijke eens te laten voor wat het is en écht met jezelf bezig te zijn. Omdat je anders een dynamiek krijgt waarin dát allemaal weer moet. Een gekke gewaarwording dat je niet eens de namen weet van de mensen met wie je een heel weekend doorbrengt. Maar tegelijkertijd toch ook weer helemaal niet gek, eigenlijk heel mooi.

De flow van schrijven naar yoga, van hoofd naar lijf, en weer terug. Die flow deed mij goed. Schrijven was vooral voor mij zelf; het dagboekschrijven wat ik al jaren doe (en als kind ook) en een klein beetje om aan mijn blog te werken. Door de opdrachten van Geertje is een nieuwe energie gaan stromen. De yoga was vooral gericht op de ademhaling. Zo’n simpel woord, zo’n groots effect.

Effect

Veel aspecten van dit weekend hebben een groots effect. Geen grote knal, maar een rimpeleffect. Geen grote nieuwe inzichten, maar kleine belangrijke inzichten die kunnen doorwerken in andere dingen. Het ervaren van rust in een hectische tijd. Dat het kan. En ik weet nu hoe. Die kleine stukjes neem ik mee naar huis. Het rimpeleffect. Een klein begin. Dit was het eerste steentje in het water, het mag gaan groeien en uitbreiden.

Ik kan je nog véél meer vertellen. En dat ga ik ook doen! Voor nu wil ik eindigen met dit: de retraite van Geertje en Jasmijn is een aanrader. Voor wie wil schrijven, bezinnen en ontspannen met yoga: ga dit doen. Je vindt meer informatie op de websites van het Dominicanenklooster in Huissen, die van Geertje of Jasmijn.