Share This Article
Als hij zou weten dat ik hier over schrijf zou hij me de rest van de dag niet meer aankijken. Nu kan hij al wel lezen: tricky. Maar, hij weet mijn blog niet te vinden, daar ben ik vrij zeker van. Dus ik durf het aan. Ik zal dit bericht wel deleten binnen nu en een jaar of twee, voor de zekerheid.
Mijn jongste zoon is verliefd
Hij is verliefd op een meisje uit zijn klas in groep 3. Zij: een kop groter en al heel wijs. Hij: ukkie en tot over z’n oren. En het zit diep. Hij is het al maanden en voor iemand van 6 is een paar maanden echt lang. Al gauw een twaalfde van zijn hele leven.
Het is mij onduidelijk of het “aan” is. De ene week wel, en de andere week niet, zo lijkt het. Ik denk een beetje dezelfde flow waarin volwassenen zich bevinden in relaties. Alleen maken die het niet elke keer aan en uit. Dat is zo’n gedoe. Het blijft gewoon aan, maar de ene week ben je wat dichter bij elkaar dan de andere week.
Gisteren kwam hij zachtjes naar me toe, toen zijn broer even in zijn eigen kamer was. Hij vroeg: “mam, is het gek dat ik niet wil dat ze morgen met iemand anders gaat spelen?” “Ik bedoel, wel met een meisje hoor, maar ik wil niet dat ze met een andere jongen gaat spelen.”
Ik vond het niet gek. Daarna vroeg hij of het gek zou zijn om te gaan vragen óf ze morgen met een jongen gaan spelen.
Toen kwam mijn eerste relatieadvies aan mijn zoon
Het is een beetje gek als je zo direct gaat vragen of ze morgen met een jongen gaat spelen. Tenslotte wil hij in de periodes dat het niet aan is ook niet dat ze weet dat hij verliefd is (hoewel ik niet zeker weet of het ooit wel aan is). Maar je kunt wel iets anders gaan vragen en dan heel casual vragen wat ze morgen gaat doen.
Casual was nog een lastig begrip. Dan moet hij misschien wel 9 zijn, zoals mijn andere zoon. Dus het werden iets duidelijkere instructies: je gaat je vraag stellen en als ze daar antwoord op heeft gegeven vertel je wat jij morgen gaat doen en vraag je of zij nog iets gaat doen. En daar ging hij, ik kon hem door het achterste raam door de steeg zien rennen richting haar huis.
Alvast een klein verzoek aan alle familieleden, vrienden en een ieder die ons persoonlijk kent: alsjeblieft, zeg er niets over. Als je 6 jaar bent komen plagerijtjes hard aan. Ik snap dat dit verzoek niet zo eerlijk over komt, van een moeder die het de hele wereld instuurt.
Met een rood hoofd van het rennen kwam hij terug. “Ze gaat met M. spelen (het was duidelijk een jongensnaam)…” Ik dacht de grond onder zijn voetjes weg te voelen zakken…
“Maar het is haar neef!”
